Un día emPAPAdo

Lembro aquel día de Febreiro, (ano do señor, 2013), día tristeiro; facía frío e non paraba de chover. Pero, como son de palabra, e amais disciplinado, non deixei de cumprir a palabra dada; tanto a miña dona coma ao meu médico de cabeceira, de que andaría unha hora acotío. E aínda máis, eu arrimáralle un pico longo.

Así que, como a miña palabra vai a misa, se me teño que mollar para cumprila, pois móllome! Non son dos que buscan escusas… por moito que chova!

E a volta de andar fun a mercar o pan na panadaría da miña rúa.

Que pan tan rico!

Ao saír pola porta vin vir cara a panadaría ao meu veciño Paco. Meto a bolsa de papel co pan debaixo do brazo e, para non ser un estorbo na porta, arrimo o doce ventanal, (vense os pasteis e tartas), e espero.

-Bos días don Paco, parece que vamos ter un día moi emPapado- dígolle cun sorriso de orella a orella cando chega o meu carón.

-Bos días migo! - Ao oír iso de don dáme unha palmadiña no ombreiro moi animado porque sabe que o estou convidando a latricar da nova do día: a retirada do Papa.


Paco bótalle unha ollada lambona aos pasteis do escaparate antes de darlle as costas e, collendo aire, preparase para darme o sermón...xa que o convido!

-Hai que ver como son as cousas migo. Nin quere traballar o rei nin quere traballar o Papa, e sin ir para o paro, ninguén se escapa!


Xa temos a nova versión do escudo de Medina del Campo: "Ni el Rey oficio, ni el Papa beneficio", pensei na vez que estivera por esa cidade e fora á mantenta a ve-lo escudo.

-Oes, ti imaxinas se o Papa fose español?- pregúntame con nocturnidade e aleivosía.

-Home!, pois podía ser tranquilamente, non?. Cando Deus elixe ao seu representante na terra mirará os corazóns e non as nacionalidades.

-Pois ten sorte de non selo!- replicou - cos fillos que ten quen o vería coa axuda dos catrocentos cincuenta euros.

-Pero Paco, ti non ves que aínda que o Papa teña familia numerosa non ten dereito a esas axudas -algunhas veces hai que facer de demo!- Como vai ter dereito se é despido voluntario!- replico, querendo dirixir a conversa.

-Tes razón! E, ademais, non entendo nada!- dimo encollendo os ombreiros.

Paco arrimase máis a min e fálame baixiño, para que Deus non lle oia.

-Que se cren os homes?. Por moito que pertenzan á Curia Vaticana só son homes, ¿quen son eles para escoller a outro home para ser o representante de Deus na terra?

-Home Paco!- (a verdade é que non esperaba semellante pregunta e dubidei un pouco antes de contestarlle)- ...que así é como funciona a cousa, máis ou menos.

Desta vez o meu veciño foi máis fino ca min e levou a conversa o seu rego.

-Pero suponse que o Papa é elixido por Deus.- afirmei intentando que se voltase ao meu.

Porén, foi peor e a conversa foi deica onde el quería chegar e, dando por rematada a conversación, soltoume:

-Entón, se o elixe Deus, quen se cre o Papa que é para negarse aos designios divinos?

Entrou sorrindo na panadaría e eu quedei abraiado. Botei andar ao sentirlle pedir unha bola.

-Me cago na figa!- xurou saíndo da panadaría.

Xirei para atrás, e el, facendo o enfadado comigo, bérrame:

- Enredáchesme coa túa leria e acabáronse as bolas. Agora vaime rifar a muller por levarlle unha chapata!

-Pois mércalle tamén unha empanada!

E que panadaría da miña rúa ten unhas empanadas...!


En fin, que de hora en hora Deus mellora e, que saibades, que todo o sabe aínda que todo o cale.