Non é o mesmo

Mergúllome nunha viaxe que me transporta, a través do tempo, a unha tarde memorable na presentación dun libro de Xaquín Marín no Museo do Humor de Fene. Neste escenario, o enxeño e a ocorrencia do mestre son os protagonistas indiscutíbeis e a presentación convértese nun festín para os sentidos. A través do diálogo chispeante do mestre créase un ambiente festivo e animado. Foi un momento ben divertido, abofé.

Nesta mestura de nostalxia e diversión, véxome na fileira da sinatura do libro detrás dun emboinado que se valía dun caxato de amieiro ferrado. O vellouqueiro, coa súa testa libre de pelo e bigote pedrés, non era moito home de corpo, coma se papase ovos de carriza na súa nenez, e gastaba dúas tallas máis de pantalóns intentando disimular as súas pernas curtas e canchesas; aínda que era grande de pés e andaba coma un parrulo.

Cando lle chegou a vez para que lle asinaran o libro, este cabaleiro de medio metro mal medido, -e non o digo con chanza-, deixou o seu exemplar ao carón do outro que o mestre tiña na mesa. Nese momento, Xaquín levantouse para saudar cun abrazo a outro mestre, X. Luís, -o do Carrabouxo, por se non o sabiades-. Cando Xaquín retomou coas sinaturas, colleu un dos libros que tiña na mesa e preguntoulle o nome, para a dedicatoria.

O vello de ollos burleiros na súa cara de fazulas arroxadas, deixa o seu caxato a rentes da mesa e, despois de encascar a boina ata as súas orellas arrubiadas coma un tomate, cunha voz afrautada e semellando anoxo recalca:

—Son Evaristo, pero ese non é o meu seu libro!

Ao que Xaquín lle di o que todos pensamos:

—Home, que máis dará.

O emboinado, refulxindo os seus ollos ridores, ponse dereito coma un xeneral, coma se quixer medrar, e retroca:

—E que se eu levo ese, outro vai levar o meu seu libro.

—E que máis ten, se son iguais!

—Iguais xa non o son. O meu seu libro ten as miñas pegadas dixitais. E se o que leva o meu seu libro morre coa risa, a policía pódeme acusar de asasinato ao estaren as miñas pegadas na arma do crime!

Xaquín, que se decatou con que boi araba, tomou o libro do home e asinoullo cun sorriso trala súa barba alba.

Todos os que estabamos na fileira xiramos o corpo, eu sen mover os pés, xa que o mestre estaba a asinar o meu libro, para ollar como aquel home de andares de parrulo se dirixía á saída do salón cargando o aire co son rimado do seu caxato de amieiro ferrado.

E así, entre as ocorrencias do emboinado, chego ao final deste relato que me transportou a unha tarde inesquecíbel no Museo do Humor de Fene.

A través deste curto relato, fomos testemuñas de como o humor e a creatividade converteu a ordinaria espera nunha fileira nunha experiencia extraordinaria.

Así que, mentres pasades á seguinte páxina, levade convosco o recordo desa tarde máxica pegada nos vosos corazóns como se estivésedes alí comigo.

Relato publicado pola revista do San Xoán de Carballo, 2024