Os soños de Andrés

Hai lugares que gardan segredos tan antigos como o tempo. Loureda, un val esquecido pola modernidade, é un deses lugares. Entre as súas corredoiras e as antigas casas abandonadas, escóndense historias de misterio e maxia. Historias que esperan ser desveladas por aqueles que teñen a coraxe de escoitar. Este relato conta as aventuras dun escritor cuxa vida mudará para sempre por mor dos seus soños. A súa historia é de medo e esperanza, de escuridade e luz, de maldicións e redencións.

Andrés, desde que se instalou en Balai, nun solitario e tranquilo lugar do val de Loureda, cada noite, sen excepción, soñaba unhas historias que ao día seguinte escribía tan pronto espreguizaba o sono. Andrés acabou adquirindo unha habilidade para contar historias, que deixaba fascinado a todo o mundo. 

Cada mañá, ao espertar, a súa mente bulía chea de imaxes vívidas e tramas complexas, listas para ser transportadas ao papel. As súas novelas convertéronse en éxitos de ventas e os seus lectores admiraban a súa capacidade para crear relatos tan cheos de vida e intriga. 

Ao principio, Andrés cría que eran simples produtos da súa fértil imaxinación, pero axiña decatouse de que había algo máis detrás daqueles soños, algo misterioso e inquietante, e comezou a preguntarse se realmente era o creador desas marabillosas historias ou simplemente un vehículo para algo máis grande e descoñecido.

Unha noite de neboeiros, con treboadas e tronidos polo val, tivo un soño que non era como os outros. Viu unha antiga casa, medio oculta entre árbores altas e sombrías, na parte máis profunda do val. A casa, con escuras formas arredor dela, tiña unha presenza inquietante, case maléfica. No seu soño, entraba a explorar a casa e atopaba unha misteriosa caixa oculta nun soto escuro e húmido. A sensación era tan real que ao espertar, non podía quitar da memoria aquela visión.

Pasou días paseando polo val, procurando a casa, guiado por unha forza invisible. Finalmente, atopouna no lugar da Queira, un sitio onde non se sentía o rebulír dun animal. A casa, de planta baixa, era un cacharufo de labregos feito de cachotería e estaba enxaulada por silvas e herbas de cego que a cubrían ata o voado da cuberta, como se a natureza estivese tratando de escondela do mundo. Un vento, mudo, gabeaba as vizosas herbas e as follas podres que tapizaban o carreiro ata a casa. Un frío aláncalle polo peito. Aquel lugar dáballe un non sei que. A pesar do seu estado de abandono, Andrés estaba decidido a resolver aquel misterio. Achegouse con pasos avelaiños, esbarando os pés, ata a vella porta de madeira reseca. A pechadura enfurruxada chorou no seu rachar dun golpe do seu ombreiro contra a porta. A vella madeira renxeu con grande estrondo nos seus porlóns secos de sebo. Andrés sentiu un arreguizo e, collendo aire, entrou e dirixiuse dereito ao soto, tal como no seu soño. 

O soto aínda era máis escuro e arrepiante na realidade. Coa luz da súa lanterna, emerxeron fantasmagóricas sombras que danzaban nas paredes. Contra o fondo, a rentes do chan e no recanto de dúas paredes, onde as arañas tiñan tecido as súas redes, a luz da lanterna bateu contra unha enferruxada caixa e reflectiuse esgazada en meandros, semellando a luz das olladas de mortos que el describía nas súas novelas. Non tiña chave nin pechadura visible. A madeira era suave ao tacto, coma se estivera viva. Con mans temblorosas, abriuna. De súpeto, unha luz intensa e cegadora esparciuse polo soto. Aquela luz rabuñou os ollos de Andrés, que deixou caer a lanterna para protexer coas mans os ollos, mais a luz parecía atravesar todo. Da caixa, coma un volcán de palabras, emerxeron as súas propias novelas. Páxina tras páxina, palabra tras palabra, os relatos que el escribira cobraban vida nun torbellino de letras e frases. Eran todas as súas novelas, todas as historias que el escribira desde que se instalara no val.

Cada libro brillaba con luz propia, recreando as escenas que el describira nas súas páxinas. As súas personaxes camiñaban polo soto, enfrontándose aos seus destinos imaxinados. A luz seguía aumentando, mentres Andrés observaba as súas creacións cheo de asombro e de temor. Unhas pingas de suor escorréganlle polo pescozo abaixo e os seus pensamentos ían e viñan sen control.

A luz comezou a perder intensidade, e Andrés, atónito, viu como a súa propia figura se desvanecía. As súas mans, antes firmes e decididas, agora eran etéreas, transparentes. Sentiu unha forza inexorable arrastrándoo cara á caixa. Os seus relatos, esas historias que el creara, parecían reclamar a súa alma. A súa forma comezaba a desvanecerse, coma unha sombra na luz do día. Intentou afastarse da caixa, pero, naquel adianto do gusto da morte, as súas pernas non lle responderon. 

Mentres a última faísca de luz se extinguía, Andrés foi absorbido pola caixa. O seu corpo desapareceu nunha nube de letras e palabras, que foron reabsorvidas polas páxinas das súas novelas. A caixa pechouse cun son seco, deixándoo todo nunha escuridade absoluta, coma se nada tivera pasado. Quedou un silencio, mais non era un silencio calquera. Era un silencio que falaba de misterios non resoltos, de almas atrapadas e de historias que nunca deberían ser desveladas. 

Ninguén volvería saber de Andrés. 

Só quedou a súa lanterna co ollo esnaquizado sobre as laxes que compoñen o chan do soto.

E así, a casa abandonada da Queira continua sendo un lugar de maxia e misterio, onde as historias seguen esperando a ser contadas, onde os soños seguen esperando a ser soñados.